Hij zei: "Mijn stem is mijn leven..."

Vorige week schreef ik een blog over stil zijn. Deze week staat juist in het teken van een hoorbare stem. En wat voor een... hij zij: "Mijn stem is mijn leven..." Gelukkig staat het op film!

Na het horen van twee fantastische stemmen kan ik niet zwijgen. Allereerst was er de stem die velen met mij al via YouTube of de Nederlandse televisie hebben gehoord; de stem van de 9-jarige Amira uit Nijmegen.

Zingen is heerlijk. Het is voor velen een manier om plezier te beleven, te ontspannen en zich te uiten. En voor de performers onder ons, het is een manier om anderen te vermaken of een boodschap over te brengen. Van Dale omschrijft het als:

zin·gen (zong, heeft gezongen)

1met de stem een muzikale opeenvolging van tonen voortbrengen: een toontje lager zingen zijn eisen lager stellen2(van vogels) op muzikale wijze geluid geven3(van water) het geluid laten horen dat aan koken voorafgaat

Sommigen, zoals Amira, hebben een enorm talent en een prachtige stem. Net als de jury was ik er stil van toen ze begon te zingen. Ze vertelt dat ze graag zingt. Het is voor haar een manier om plezier te hebben en andere mensen te vermaken. Amira vertelt graag beroemd te willen worden zodat ze voor veel mensen mag zingen. Van mij mag ze. Amira heeft een prachtige stem en een betroverende glimlach op het moment dat het applaus losbarst! Geweldig!

Ten tweede was ik deze week bij een jonge client, een jongen met een enorm gevoel voor humor en groot tekentalent. Deze jongen heeft door zijn ziekte permanente beademing nodig. Hij heeft een zwakke zeer zachte stem. Het lukt hem iet om alle klanken goed te articuleren. Voor zijn ouders, klasgenootjes en de volwassenen in zijn omgeving erg moeilijk om hem te verstaan. Hierdoor raakt hij in een isolement en trekt hij zich terug. Ik kan me dit goed voorstellen. Wat zou jij doen als je alles altijd 3 keer moet zeggen voordat mensen je verstaan... dan zou ik er ook mee ophouden! Om nog maar niet te spreken over het trekken van de aandacht van iemand in zijn omgeving. "Hey, ik wil je wat vragen..." Hij kan het wel proberen maar met het kleinste beetje achtergrond geluid en wat gestommel in de ruimte is hij al niet meer te verstaan. Dit kan niet blijven bestaan. Ieder kind heeft het recht om zich te uiten maar als dat niet lukt heeft het grootse gevolgen voor de algehele ontwikkeling. Reden voor ons (mijn collega's van Stichting Milo en ik) om te zoeken naar een oplossing: stemversterking. 

Al voor de zomervakantie hadden we een zeer veelbelovende passing gehad bij een leverancier. Deze week werden de hulpmiddelen geleverd; een microfoon, boxjes en de zendkastjes. Gangbare materialen in de wereld van tv... van uitzonderlijke betekenis voor deze jongen! 

Deze week konden we zijn stem luid en duidelijk horen!! Wat een feest en een prachtig moment. Een jongen van bijna dezelfde leeftijd als Amira, die nu ineens zijn eigen goed kan horen en dat niet alleen... Hij kan zijn zusje bij zich roepen, de aandacht trekken van een betrokken verpleegkundige aan de ander kant van de tafel en grapjes maken die iedereen in 1 keer verstaat. En het mooiste van alles... een liedje voor zijn zusje zingen! Kippenvel over mijn hele lijf toen hij begon met "op een grote paddestoel..."  

En tot slot... gaf hij tussen neus en lippen door de geweldige quote: "Mijn stem is mijn leven..." Jongen je weet niet half hoeveel jouw stem je in de komende tijd gaat opleveren. Ik ben trots op je en ontzettend blij voor jou en je familie. Zet 'm op en komende week kom ik weer bij je langs.

Stil...

Lang was het stil en schreef ik niks. Geen inspiratie? Ik weet het niet. Er is de afgelopen maanden genoeg gebeurd en ik ben door veel zaken geraakt en geïnspireerd. Communicatie is (nog steeds) overal! We praten de hele dag, whatsappen in het openbaar vervoer en laten de ander zonder enige moeite weten of we wel of niet geïnteresseerd zijn door onze non-verbale signalen. Althans de meesten van ons. Zonder er bij stil te staan en na te denken ratelen we door en genieten we van het gemak waarmee we de ander een kijkje geven in ons hoofd, in onze gedachten. Zo gemakkelijk. Een blik, een gebaar en gewoon de vragen aanhoren en dan antwoorden geven. Hoe was de dag? Wat is jou overkomen? Wat heb je gezien? Wat voelde je? Ben je nu moe? Wat zullen we eten? Eenvoudige vragen.

Gemakkelijk toch, of niet? Soms kost het moeite om iets onder woorden te brengen. Gewoon omdat je sprakeloos bent... Zo mooi was het! Of zo diep ben je geraakt! 

De afgelopen weken ben ik geraakt en het kostte me meer tijd om het onder woorden te brengen. Door wie ik ben geraakt? De kostbare kinderen die door professionals als ik als 'ernstig meervoudig gehandicapt' betiteld worden en hun lieve, dappere ouders. Ik ben sprakeloos. Zoveel moed om door te gaan, te blijven zoeken naar oplossingen en de niet te stoppen energie om te gaan voor het hoogst haalbare. En dan een moment van echt contact en de wederzijdse glimlach. Ik ben trots op hen, dat ze ondanks alle uitdagingen beiden doorzetten en positief blijven! De zorg stopt nooit, ook niet als leerkrachten en begeleiders vakantie hebben of van hun weekend genieten. En ja... Dan word ik echt stil als ik op een vrije zaterdag middag in een willekeurig restaurant zit en al die mensen zie die een schijnbaar zorgeloos leven hebben zonder de verantwoordelijkheid voor zo'n kostbaar en bijzonder kind. Zorgen? Ja dat ze nog eventjes in de zon kunnen zitten... om aldaar bij te praten met een goede vriend, vriendin of hun partner. Vandaag maakte het me zelfs een beetje boos.Ik kan het hen natuurlijk niet kwalijk nemen... Zij hoeven niet zo ontzettend hun best te doen om de ander te verstaan en die ander een kijkje in hun eigen gedachten te geven. Soms zou ik het anderen alleen ook zo gunnen, dat zij met hun dierbaren zo gemakkelijk van gedachten kunnen wisselen. 

Wie? 

De dapperste ouders. Ze verlangen er zo naar... En ik met hen. Na dit zonnige weekend ga ik weer vol overgave aan de slag, net als vele andere logopedisten. Communicatie is alles!

Twee partijen...

Twee partijen voor communicatie, het lijkt wel voetbal! Zonder tegenstander heeft voetbal geen zin, dat andere team is ook nodig. Zonder tegenstander geen verdediging, zonder tegenstander geen keeper en dus ook weinig uitdaging om te scoren. Is het spel dan nog wel leuk? Nu ben ik zelf geen voetballer... Dus mijn antwoord is niet grondig onderbouwd maar ik denk dat het met tegenstander toch een stuk leuker is! Het geeft uitdaging, het zorgt voor onverwacht mooie momenten en voor rake trappen tegen de bal in de richting van het doel. En soms... Is het raak! Goal!!! Iedereen juicht en er gaat een golf van vreugde door het stadion. Wat een energie geeft 

dat! 

Energie die ik ook krijg van een bericht dat goed overkomt, communicatie die 'loopt' en mensen die elkaar begrijpen. Gewoon begrijpen, weten wat de ander bedoelt soms zelfs zonder woorden. Helaas zijn er ook veel kinderen die zonder (gesproken) woorden aan hun omgeving duidelijk moeten maken wat ze willen, vinden of voelen. Het maken van goals en scoren is dan een stuk minder eenvoudig. Gelukkig zijn er veel manieren om ook in deze situaties te scoren. Doordat de ene partij een duwtje in de rug krijgt doormiddel van therapie of een hulpmiddel en de tegenpartij past het speeltempo aan zodat ze beter op elkaar zijn afgestemd en samen kunnen spelen in een gelijkwaardig spel. Het is prachtig om bij te mogen dragen aan deze verbeteringen in de spelsituatie door een 'duwtje' te geven of juist de 'rem' te zijn. En dan... steeds vaker is het raak! Goal!!! Wat een energie geeft dat!! Alles valt op zijn plaats en iedereen juicht in stilte omdat hij of zij begrepen heeft of juist begrepen wordt. Wat een kostbare momenten als de communicatie tussen twee partijen verbeterd en de relatie daardoor groeit. Ik word er blij van. 

Doe mij deze vakantie dus maar flink wat potjes voetbal! 
En jij? Veel speelplezier deze zomer!      

Communicatie Paspoort

Ik ga op reis en ik neem mee... Een paspoort. Voor iedereen is het paspoort of de ID-kaart in ieder geval onderdeel van de reisuitrusting. Het document helpt om aan douane, politie en de eigenaar van bijvoorbeeld een hotel te vertellen wie je bent. Handig! 

Een Communicatie Paspoort doet hetzelfde. Het wordt gemaakt samen met de gebruiker en is bedoeld om aan anderen te vertellen 'dit ben ik' wanneer dat door een communicatieve beperking niet of onvoldoende lukt met behulp van gesproken taal. Het is een handig document wat wordt vormgegeven op een manier die past bij de gebruiker. Dit betekent dat vooraf niet vast staat of er foto's, pictogrammen, tekeningen, tekst of zelfs videobeelden gebruikt worden. Alles is mogelijk om vast te leggen wie de belangrijkste mensen in het netwerk van de gebruiker zijn en welke relatie zij hebben. Belangrijk is wel dat er bij het maken van het paspoort toestemming is voor het gebruik van de foto's van deze personen. Je mag ze niet zomaar gebruiken in verband met het portretrecht en de wet op de privacy. Naast belangrijke personen wordt er in het paspoort aandacht besteed aan wat leuk is, wat niet fijn is om te doen, waar iemand woont en veld andere aspecten die belangrijk zijn in de ogen van de gebruiker. Ik heb gezien dat het van grote meerwaarde is voor de gebruiker en de nieuwe personen die hij/zij ontmoet. Het geeft een handvat, een heel aantal antwoorden. De gebruiker kan er zijn antwoorden mee ondersteunen richting zijn communicatiepartner waardoor dezelfde op hun beurt meer begrijpen van decommunicatieve signalen van de gebruiker... Mits deze natuurlijk ook beschreven staan! Het is heel belangrijk om de 'taal' van de gebruiker te beschrijven. Net als een gewoon paspoort waarin de weergave over identiteit en het land veel informatie geeft over welke taal de person vermoedelijk spreekt, kan het communicatie paspoort ook gebruikt worden om de omgeving te informeren over hoe de gebruiker het beste benaderd kan worden en welke antwoorden/reactie verwacht moet worden. 

Een communicatie paspoort, misschien leuk om daar in deze vakantie eens aan te gaan werken samen met je client of kind? 

RettAlert - De Meervaart

Gisteren heb ik ontzettend hard gelachen! Samen met collega's van Stichting Milo was ik aanwezig bij de benefiet voor de Nederlandse Rett Syndroom Vereniging (www.rett.nl). Het was een prachtige avond waarin de kunst van communicatie met een zaal werd beoefend door o.a. La Kaandorp en  Hadewych Minis. Ze pakten de zaal in met hun liedjes en ongelofelijke vaardigheid om met taal, muziek en zang te spelen alsof het geen inspanning kost.

Stuk voor stuk waren de bijdragen sprankelend en vol energie. Het was een succes. De afterparty werd voorzien van muziek door Renée van Kooten. Wat een feest! 

Ik hoop van harte dat deze avond de uitwerking zal hebben waarop gehoopt wordt; meer bekendheid voor het Rett syndroom en de ruim 200 meisjes in Nederland die er mee te maken hebben, meer geld voor onderzoek! 

En nu? Een nieuw gilde, en ik wil uitgroeien tot meester!

Vrijdagmiddag vertrok ik na een ietwat stresvolle middag samen met een vriendin naar Biezenmortel voor een congres voor young professionals met de titel "En nu? Vernieuw je ambitie". 's Ochtends had ik namelijk nog gewerkt en 's middags wilde ik nog even de stad in. Bij de Beukhof zou namelijk ook een hot tub zijn om na een lange congresdag in te ontspannen... en ik had nog geen bikini. Gelukkig is alles goed gekomen en waren we ruim op tijd in Biezenmortel.

De lezing op vrijdagavond werd verzorgd door Yvonne Looye. Ze sprak over het leven van Koningin Ester en hoe dat voor ons een inspiratiebron kan zijn. Een jonge vrouw die door omstandigheden op een bijzondere plek kwam en daar invloed kon hebben op de loop van de geschiedenis. Ze bleef trouw aan haar waarden en principes, hoe spannend ook. En ze lapte sommige regels aan haar laars... om te gaan voor het goede. 

Zaterdag begon de dag met een lezing van Prof. dr. Stefan Paas. Hij gelooft niet zo in ambitie. "nou lekker dan op een congres over ambities" zou je denken. En... hoezo geen ambitie, de beste man is inmiddels geroemd als bijzondere denker door Elsevier en bijzonder hoogleraar aan de VU Amsterdam. Je zou kunnen denken dat het een plek is die hij geambieerd heeft. Niet dus. Zijn boodschap is helder. De toekomst is niet te plannen. Je weet niet wat er morgen op je pad komt en als je te veel op de toekomst gericht bent, vergeet je het hier en het nu. Investeer liever in je normen, waarden, je vrienden, familie, gezin en je werk op dit moment. Zorg dat je het goed doet, op dit moment. Hij vat zijn talk samen "Richt je niet op waar je wil zijn over 10 jaar, maar wie je wil zijn". Raak! 

Het middagprogramma bestond uit een ruim aanbod van workshops. Na lang wikken en wegen uit een lijst van 19 mogelijkheden besloot ik om eerst te gaan luisteren naar Annemarie de Groot-Bakker, "Kwetsbaarheid, durf jij het aan?" Geïnspireerd door de voor mij al bekende TED-talks van Brené Brown heeft zij met de 15 deelnemers nagedacht over de kracht van kwetsbaarheid en de drempels die we wellicht ervaren. Uiteindelijk is de conclusie dat mensen die kwetsbaar durven zijn en de waarheid durven te benoemen in het bijzijn van betrouwbare vrienden 'whole hearted' door het leven kunnen gaan. Een bekende conclusie die ik deel en zelf ook ervaar. Wat hebben we eraan om met elkaar de schijn op te houden en alleen maar te zeggen dat het goed gaat terwijl dat niet zo is? Wat brengt het ons om heel hard te roepen dat we iets wel willen en kunnen doen, terwijl we diep van binnen weten dat het eigenlijk heel moeilijk is en ontzettend veel offers zal gaan vragen om het voor elkaar te krijgen? Laten we eerlijk zijn tegen elkaar, en tegen onszelf. 

Als tweede uit de lijst van 19 koos ik voor de workshop van Bernard de Groot, de man van Annemarie. Al net zo bevlogen en enthousiast begon hij te vertellen aan de hand van het werk van een inspirator, Paul Donders. Op zijn beurt heeft Bernard mij geïnspireerd met een oud leermodel, het 'meesterschap' zoals dat binnen gildes gebruikt werd en heel soms nog wordt in West-Europa. Een gilde bestaat uit leerlingen, gezellen, reisgezellen en meesters. Een meester verstaat zijn/haar vak volledig en voordat de leerling zover is, wachten eerst vele jaren van klusjes opknappen, toekijken en al doende leren. Zodra de meester potentie in iemand ziet nodigt hij/zij deze leerling uit om gezel te worden en alles te leren wat hij/zij al geleerd heeft. En tot slot, als de gezel veel geleerd heeft van de meester gaat deze gezel voor 3 jaar en 1 dag op pad om van een andere meester te leren. 

Ik heb bedacht dat het tijd is voor het oprichten van het Gilde voor Ondersteunde Communicatie-specialisten. Het is een specifieke tak van sport  met een aantal internationale meesters, zoals Janice Light, Sarah Blackstone, Hans van Balkom en vele anderen. Communicatie is overal en er is kennis nodig vanuit vele aangrenzende 'velden' om de wereld van de Ondersteunde Communicatie-specialisten een stukje verder te brengen. Ondanks dat ik al veel geleerd heb, zijn er velen die meer weten dan ik. Ik wil van hen leren en mezelf verder bekwamen. Maandag ga ik verder met leren van mijn collega's en directeuren bij Stichting Milo. Niet met als doel om de absolute top te bereiken, enkel met het doel mijn werk op dinsdag een beetje beter te doen en mijn cliënten en hun sociale netwerk nog beter te kunnen begeleiden. Wat er verderop in mijn leven gebeurt en waar ik over 10 jaar wil zijn kan ik volgens Prof. dr. Stefan Paas immers toch niet plannen. Weg met de ambitie en als gezel op weg naar meesterschap. 

Oplossingen vinden

Ook vandaag ga ik weer aan de slag om oplossingen te zoeken voor mijn cliënten met een communicatieve beperking. Ik probeer elke dag te werken aan het verbeteren van contact van kinderen met hun houders en vice versa. Communicatie is ontzettend belangrijk maar kan soms voor enorme drempels zorgen. Vooral als het niet vanzelf gaat, ja toch? Weet dan, er zijn ontzettend veel verschillende oplossingen en ook ik leer elke dag ontzettend veel bij. Er zijn veel manieren om te communiceren waar mensen die er niet direct mee te maken hebben vaak niet bij stil staan. Er wordt gebruik gemaakt van blikrichten op afbeeldingen (o.a. op een doorkijkraam), knoppen indrukken(o.a. de BigMack), afbeeldingen pakken en afgeven (PECS en een tweede website), vaste gebruiksvoorwerpen voor activiteiten die helpen om een activiteit aan te kondigen en zelfs systemen waarvan leken zouden zeggen dat het gewoon een puzzel is. Je krijgt een blokje op plaats A en leert om dat altijd naar plaats B te brengen. Toch is dit soms een enorme hulp voor de gebruiker! Een overgang is ineens niet meer 'leeg' maar net als alle andere dingen een activiteit namelijk; 'blokje brengen'. 

Het aantal oplossingen is te groot om ze allemaal al te kennen na 4 jaar HBO,  een master en werkervaring sinds 2009, laat staan ze te beschrijven. Sommige oplossingen zijn daarnaast ook gewoon nog niet bedacht en vragen van mij en mijn collega's om creatief en oplossingsgericht aan de slag te gaan. Wat zou kunnen helpen? Waar moet het aan voldoen zodat het systeem van vormen voor ondersteunde communicatie blijft werken als de gebruiker zich minder prettig voelt en een off-day heeft? Het zijn vragen die ik ook niet uit studieboeken alleen kan beantwoorden. De technische ontwikkeling maakt trouwens steeds meer mogelijk! Het aantal apps waarmee je van je tablet een spraakcomputer maakt neemt snel toe. En soms... zijn het juist de no-tech systemen die echt werken voor een cliënt, die optie neem ik steeds in overweging bij het zoeken naar een oplossing. 

Voorop blijft echter staan dat het hulpmiddel nooit de volledige oplossing is. Met een hulpmiddel kan een gebruiker weliswaar een aantal verlangens kenbaar maken of reageren op standaard vragen, maar is er ook verdere uitwisseling? Is er echt contact? Mensen met een communicatieve beperking hebben een omgeving nodig die oprecht contact wil proberen te maken, en dit moeten meer mensen zijn dan alleen hun ouders en brusjes. Zij hebben net als ieder ander behoefte aan een omgeving die geïnteresseerd is en 'het sociale netwerk' van de persoon in kwestie wil zijn. Sarah Blackstone heeft veel gepubliceerd over social networks en gebruikers van Ondersteunde Communicatie (kinderen met een communicatieve beperking). 

Deze week zei een moeder tegen mij 'opleiding zegt mij eigenlijk helemaal niks! Ik wil dat de mensen die mijn kind begeleiden dit doen vanuit hun hart en omdat ze willen investeren in een relatie'. Ik kan me daar wel in vinden. O.a. in de literatuur over behandeling voor meisjes met het Rett Syndroom (website) is het sociale netwerk relatief veel besproken. Ze vormen namelijk een belangrijke 'reden om te communiceren'. Mensen die je ontmoet geven reden om contact te maken, gericht te zijn op je de buitenwereld, je verhaal te willen vertellen en ervaringen te delen. Het vertellen wordt functioneel en helpt daarom voor sommige kinderen veel beter en heeft een veel grotere betekenis dan elke week 1 x 30 minuten directe therapie. Ik en velen met mij zijn er voor om die 30 minuten per week te besteden aan het toerusten van het sociale netwerk zodat zij alle dagen van de week de juiste stimulerende omgeving vormen. Hoe kunnen zij het beste contact maken? Welke methode kunnen zij hiervoor het beste gebruiken? En wanneer er een aantal sleutelfiguren in het netwerk zijn 'opgeleid' kunnen zij daarna nieuwe mensen helpen en begeleiden in het contact maken. 

Ik wil me inzetten voor zulke sociale netwerken en hen graag voorzien van tips en ideeën. Er is veel mogelijk en communicatie is er altijd! Misschien kan ik door mijn blogs antwoorden geven en stimuleren... ik hoop het. 

Mijn oproep voor nu: Wees oprecht geïnteresseerd en probeer contact te maken met het gehandicapte kind van je buurman, collega, schoonzus of broer. Vind je het spannend? Prima! Zeg dat gewoon tegen de ouders en zij zullen je maar al te graag helpen. En heb je specifieke vragen, laat dan een reactie achter en dan kom ik er later op terug. 

Aandacht voor communicatie bij BNN

Vorige week dinsdag was er een mooie aflevering van het BNN programma Je Zal Het Maar Hebben op televisie met daarin aandacht voor o.a. ondersteunde communicatie. Eerder al besteedde Valerio in zijn programma aandacht aan een studente die ik in 2010 ontmoette, Thiandi Grooff (www.thiandigrooff.nl). Zij maakt gebruik van facilitated communication. Een methode waar internationaal nog veel vragen over zijn en waar ik in 2014 te Lissabon (ISAAC Conference) meer over hoop te horen.

Fatih maakte vorige week zijn debut op TV. Hij is een jonge man die na een hersenvliesontsteking op zijn 11e spastisch werd. Hij beweegt zich nu voort in een rolstoel welke hij bestuurt met zijn kin en hij maakt gebruik van een spraakcomputer om te communiceren. Fatih laat zien dat hij ondanks dat hij niet meer kan spreken, hij toch nog kan communiceren met de mensen in zijn omgeving. Als de mensen in zijn omgeving tenminste de moeite nemen om hem aan te spreken en niet alleen 'over' hem te praten. Hij nodigt een ieder uit om hem te vragen wat er met hem aan de hand is. Ik moet denken aan het Engelse gezegde 'don't judge the book by it's cover'... het is waar je kunt niet op alleen dat afgaan wat je oog ziet. Verder kijken is wat nodig is. Wie is die persoon met een lichamelijke beperking?

Fatih is een gewone jongeman. Hij houdt van rappen en ouwehoert met Valerio. Hij maakt gebruik van een spraakcomputer met een touch screen die hij bedient met zijn elleboog. Door spasmes is het voor hem in de meeste gevallen namelijk niet mogelijk om dit met zijn vingertoppen te doen zoals je misschien zou verwachten bij een touch screen. De software die we tegenwoordig gebruiken voor dergelijke apparaten maakt het mogelijk om de layout (indeling van de digitale pagina's) volledig aan te passen op de gebruiker en zijn wensen en mogelijkheden. De vakken kunnen verschillende kleuren, maten, vormen en functies hebben. Het is aan de OC-behandelaar (vaak een logopedist of ergotherapeut) om samen met de toekomstige gebruiker vast te stellen wat de wenselijke instellingen zijn voor de Ondersteunde Communicatie. Per vak kan men besluiten wat de boodschap is die geactiveerd wordt bij de specifieke knop. Bijvoorbeeld; een knop met een plaatje van bijvoorbeeld een kopje koffie of de tekst 'koffie'. De mogelijkheden voor de bijbehorende uitspraak zijn eindeloos. Heb je daar wel eens bij stil gestaan?

Koffie! Lekker!
Doe mij maar een bakkie!

Ik wil koffie! 

Koffie alsjeblieft.

Ik heb zin in koffie.

Mag ik een kop koffie? 

Wil je voor mij koffie inschenken? 

Koffie met melk en suiker.

Zwarte koffie is goed. 
enz... enz...

Er kan een woord, uitroep of zelfs een volledige zin gekoppeld worden. Wil de gebruiker dat niet? Het is ook mogelijk om slechts een letter aan een knop te koppelen en zo een toetsenbord te laten ontstaan. De computer beschikt over de mogelijkheden om van de klanken van verschillende letters achter elkaar te zetten en zo een woord uit te spreken. De mogelijkheden van 'tekst naar spraak'-synthese worden steeds beter en geven niet sprekende mensen de kans om hun verhaal te doen. Toch blijft de intonatie van zo'n systeem met spraaksynthese nog beperkt. Ook de spraakcomputer van Fatih maakt soms gekke intonatiesprongen waardoor het soms nog wat raar klinkt. Gelukkig wordt zijn boodschap goed verstaan. Wil je het ook een keer proberen hoe het is om met zo'n spraakcomputer te spreken? Download dan de app GridPlayer en probeer het zelf. 

Printscreen van standaard een lexicon in GridPlayer

Valerio wil het ook zelf ervaren. Hij gaat in een rolstoel zitten en houdt zijn mond. Voor de rest van het interview maakt hij gebruik van een spraakcomputer. Goede zet! Wat er in de uitzending echter miste is de tijd die Valerio nodig had om met het apparaat te leren werken en te ontdekken waar de woorden staan die hij nodig heeft. Het snel gebruiken van een spraakcomputer vraagt namelijk enige oefening. Bovendien blijft men altijd langzamer spreken dan een sprekend persoon. Je hebt gewoon meer tijd nodig om de weg door het lexicon te vinden en het juiste woord te activeren. Het is een van de grootste uitdagingen van ergotherapeuten en logopedisten. Hoe richt je de spraakcomputer in, zodat het snel vinden van de juiste woorden en zinnen mogelijk is. Wij hebben immers allemaal een zeer gevarieerd begrippennetwerk om 1 enkel woord en gebruiken woorden uit veel verschillende categorieën door elkaar. Daarover later meer...

Vertrouwen in vandaag.

Afgelopen weekend kocht ik een nieuw boek. Ik was vol vertrouwen dat het een boek is dat het waard is om gelezen te worden. Maandag begon ik te lezen, en inderdaad! Het laat me nu al niet meer los en zet me opnieuw aan het denken. Vertrouwen is belangrijk voor elk mens. Vertrouwen in een hoopvolle toekomst, vertrouwen in jezelf en in de ander om van elke situatie iets moois te kunnen maken.  

Titel: Leven zonder beperkingen. 

Auteur: Nick Vujicic. 

Ondertitel: Niets is onmogelijk! 

Er spreekt ontzettend veel vertrouwen uit de manier waarop deze man zijn leven leeft. Hij heeft gekozen om de mogelijkheden te zien en te accepteren dat bij geschapen is zonder armen en benen. Ook al zagen zijn ouders het kort na zijn geboorte eigenlijk helemaal niet zitten. Ze hadden eigenlijk geen vertrouwen in de toekomst, wat zou hun zoon nou kunnen bijdragen aan deze maatschappij? Welk verschil zou hij nou kunnen maken? Ze hebben zelfs adoptie overwogen... Waren ze wel in staat om voor hun eerste kindje te zorgen? Het zijn vragen die je alleen kunt beantwoorden als er mensen zijn in je omgeving die vertrouwen in je hebben, die je aanmoedigen en die je steunen. En zoals Nick (http://nickvujicic.com/) beschrijft is er nog een bron van vertrouwen. Hij schrijft over het plan dat God met ieder leven heeft, dat geeft hem vertrouwen. Hij is er niet zomaar, er is en plan en het is aan hem om te ontdekken welk plan dat is. Wat mag hij bij gaan dragen aan de maatschappij met zijn eigen mogelijkheden en vaardigheden? Waar kan hij van invloed zijn? Hij is public speaker geworden en schrijft boeken om mensen te inspireren met zijn eigen levensverhaal. Prachtig! 

Vrijdag poste ik op twitter (@GernaScholte) al een foto van een ander inspirerend boek. Ik ben er al in begonnen maar het is nog niet uit. Het is boek met een bemoedigende en inspirerende boodschap.

 

Titel: Hartelijk Getalenteerd. 

Auteur: Paulien Vervoorn. 

Ondertitel: vier wie je bent en wat je kunt

Paulien Vervoorn (www.paulienvervoorn.nl) begint met een stevige stelling: Iedereen is met een doel in de wieg gelegd, niets gebeurd zomaar. Iedereen mag vertrouwen hebben in wat hij/zij kan waar hij/zij kan bijdragen door gebruik te maken van talenten. Talenten en vaardigheden heeft elk mens. Die talenten kun je inzetten om van betekenis te zijn in deze maatschappij. Op je eigen plek, of je nu werkt, studeert of voor je kinderen/partner/ouders zorgt. Ik zal zelf vandaag weer cliënten bezoeken en samen met hun ouders kijken naar de mogelijkheden om te communiceren en de signalen van hun kind als communicatieve initiatieven te zien en ze te volgen. Er is veel mogelijk, al lijken het soms kleine stapjes. Voor sommige kinderen zijn het hele grote kleine stapjes. Zij hebben het nodig dat hun omgeving vertrouwen in hun heeft, net als Nick Vujicic toen hij klein was. 

Je kunt van invloed zijn op je omgeving door vertrouwen te hebben. En zoals eens gezongen werd: "I am starting with the man in the mirror". Pak die kans, heb vertrouwen dat ook jij vandaag een verschil kunt maken.

 

Wat heb jij nodig om te groeien?

Iedereen kan leren en iedereen kan groeien. Ik ben er zeker van dat dit waar is. Kinderen, tieners, volwassenen en ouderen kunnen allemaal elke dag nieuwe dingen leren. De vraag is hoeveel geduld de omgeving heef om het hen te leren. Geven we mensen in onze omgeving wel de tijd om iets te leren en onder de knie te krijgen? Soms zullen we het meer dan eens moeten herhalen. We zullen het op verschillende manieren proberen uit te leggen en te laten zien hoe iets werkt. Essentieel is het geduld van de persoon die de ander wil helpen om te groeien.

Soms betekent dit dat we geloof en geduld in onszelf moeten hebben. De tieners die binnenkort eindexamen doen hebben geduld gehad en veel geleerd en zich voorbereid op de dag waarvan ze al lang weten dat die gaat komen. Velen van ons hebben dromen om iets bij te dragen en geven onszelf tijd om te leren. We volgen cursussen en nemen de tijd om het te leren. Zeg nu zelf, zonder het vertrouwen dat we het zullen leren beginnen we toch niet aan om iets te gaan leren en te groeien?

Ben je ouder van een kind of tiener, partner van een volwassene of kind van een oudere en wil je hem of haar wat leren? Heb vertrouwen dat hij/zij er uiteindelijk wel zal komen, als je maar geduld hebt en de kleine tussenstapjes waardeert al grote mijlpalen. Zevenmijlsstappen zijn vanuit het perspectief van sommigen onder ons nu eenmaal heel klein. Toch zijn het stapjes! En elke stap, elke vorm van groei mag gevierd worden. Ik ben blij dat ik daar vandaag aan herinnert wordt door de tekst in de app van Stephen R. Covey.

Met wie ga jij vandaag geduld hebben en hem/haar de kans geven om te groeien?

"Dans is een taal"

“Dans is een taal, en als je die wilt gebruiken ‘m leren spreken”, dat zei jurylid Ish Ait Hamou van So You Think You Can Dance Next Generation afgelopen zondag. De deelnemertjes dansen omdat ze er plezier aan beleven, en om zichzelf te kunnen uiten. Ze werken zich in het zweet voor een bootcamp-ticket. Tijdens dat bootcamp leren ze nog beter dansen, die ‘taal’ nog beter onder de knie te krijgen. Ze leren nieuwe moves en nieuwe dansstijlen, nieuwe ‘woorden’ en manieren om er nieuwe ‘zinnen’ van te maken.

Een van de kinderen in de uitzending van zondag 28 april is een jongen van 9 jaar, een hiphopper die een top auditie geeft.  Jurylid Jan Kooiman geeft hem direct het ticket en een mooi compliment: “Je laat dansen eruit zien alsof het heel gemakkelijk is, en iedereen het kan”. He leek hem inderdaad geen enkele moeite te kosten, wat een talent. Hij krijgt een knuffeltje toegeworpen. Op de gang geeft hij de rode knuffel aan zijn zusje die in een rolstoel zit vanwege een motorische beperking. Het jongentje vertelt dat ze soms samen dansen. Wow! Ze beleven vast veel plezier aan het samen dansen, ondanks de rolstoel. Dat zou ik zo graag willen zien, kinderen met een beperking die ook genieten van muziek en dans. En dan niet alleen door ernaar te kijken, vooral door het zelf te doen en zo nieuwe ervaringen op te doen. Zeker als ze het ook nog samen met vriendjes en vriendinnetjes kunnen doen. De NSGK wil graag de deelname van kinderen met een beperking in de maatschappij bevorderen, onder andere door samen te spelen.

De kinderen die deelnemen aan het programma gaan uit zichzelf dansen en hebben misschien zelfs wel moeite met stilzitten. “Wat vind je het leukst aan dansen?” vraagt een van de juryleden. “Dat je je gevoel er in kunt stoppen” verwoord een jonge danser hun motivatie. Als de kinderen dansen geven zij zichzelf. Ze geven uiting aan hun emoties. Juryvoorzitter Dan Karaty bevestigt nogmaals het voordeel van dansen. “Je zult het levenslang kunnen gebruiken als uitlaatklep. Het is geweldig om naar jou te kijken”. Werkt het ook de andere kant op? Kunnen we dans gebruiken om kinderen te helpen emoties te ervaren en taal te leren. Zouden zij immers niet ook plezier beleven aan dansen? Ik vermoed van wel. Zouden zij emoties kunnen ervaren doordat zij dansen, al dan niet met begeleiding? Zouden zij door te dansen juist met gevoelens kennis kunnen maken? 

Eigen ervaringen zijn belangrijk voor de taalontwikkeling. Ervaringen vanuit het eigen lichaam zorgen voor het verdiepen van de inhoud van taal, want wat betekent een dergelijk abstract begrip als ‘blij’ precies? Wat hoort daarbij en hoe voelt het precies in je lichaam? Ritme, voorspelbaarheid, herhaling en beweging beïnvloeden allen het bewustzijn. Door toegenomen bewustzijn zijn zij ook beter in staat om hun aandacht te richten en te leren van wat zij waarnemen. In dans en gezamenlijke (eventueel begeleide) beweging kunnen volgens mij allerlei onderwerpen worden aangeboden om er van te leren. Taal leren door te dansen, wordt dat mogelijk in de toekomst? Ik hoop het van harte! Het is iets waar ik al langer over nadenk, of er een brug geslagen kan worden. Afgelopen zondagavond kreeg ik er ineens weer nieuwe motivatie voor. Wie wil er meedoen?

Communicatie is een kunst.

Maandag 8 april 2013 gebeurde het weer, ik werd geraakt door dekracht van communicatie via andere wegen dan gesproken taal. Kunstenaar Tom Heerschop sprak tijdens TEDxNijmegen over zijnleven. Op een groot scherm werden de werken getoond. Werken die hij  gemaakt heeft in de tijd dat hij en zijnvrouw helaas met miskramen te maken hadden en waarin ontdekt werd dat hij eenhersentumor had, zo groot als een fikse aardappel.  Heerschop beschreef zichzelf als ambitieuzekunstenaar. Schilderen is zijn passie. Elke werk begint met een concept in hethoofd van de maker, een boodschap die naar het doek vertaald wordt. De kunstenaar geeft zijn eigen betekenis mee aan de verf en andere materialen.Afhankelijk van de werkwijze, het soort kunst en het doel van de kunst zal demaker er korter of langer tijd aan besteden. Zodra het klaar is, is aan dekijker om die boodschap te ontvangen en het te interpreteren. De kleuren enmaterialen roepen ideeën en emoties op. Het ene werk heeft iets zwaars ennegatiefs in zich, andere werken juist overdaad,  vreugde en positivisme. De lijnen en vormenzijn een weergave van iets, de kleuren dragen een betekenis. Zo is het ook met taal,de mens geeft betekenis mee aan de geluiden die hij maakt. 

Taal bereikt de mens door te horen, zien of voelen. Een mensdie kan horen wat er gezegd wordt, zet de reeks akoestische signalen om en zijbegrijpen elkaar, er van uitgaand dat de spreker en toehoorder de zelfde taalspreken. De mens die niet kan horen kijkt naar gebaren en beweging van delippen. Als ook het zicht ontbreekt, voelt de mens de regels in Brailleschrift.Maar hoe werkt dat nu precies? Na het ontvangen van een signaal gaat het breinaan het werk. Bij het horen, zien of voelen van een woord als ‘baby’ wordt inhet brein een beeld geactiveerd. Je haalt je de baby van de buren voor de geestof denkt aan jouw zoon toen hij net geboren was. Je weet hoe het klinkt als eenbaby huilt, wat je voelt als je over zijn hoofd aait en wat je ruikt als er eenbaby in de buurt is. Je kent het begrip ‘baby’ en bent ook in staat om daarvele semantisch verwante begrippen bij te halen, zoals; geboorte, jongen,meisje, luier, klein, wieg, huilen en beschuit met muisjes als je de Nederlandse traditie kent.  Al dezekennis doet een mens op doordat van kinds af aan nieuwe ervaringen gekoppeldworden aan eerdere ervaringen. Het begrippen- en woordennetwerk breidt zich uit.Een volgende keer dat we als kind weer een baby vasthouden en of een zwangerevrouw zien verdiept het woordennetwerk zich. Alle ervaringen helpen ons om eenlater een gesprek over een baby te volgen en de boodschap van de spreker ofschrijver te begrijpen.

Om te kunnen begrijpen is het nodig dat een mens alert is enzijn aandacht richt op wat hij waarneemt. Wat hij ziet, hoort, voelt, ruikt enproeft onthoudt hij. Nieuwe indrukken kan hij vergelijken en zo ordent hij zijn omgeving en legt hij relaties. De vaardigheden van een mens nemen toe hij leertom zich te verhouden ten opzichte van zijn eigen lichaam, de ruimte om hem heen,de tijd en binnen sociale relaties. De mens kan omgaan met plotselinge veranderingen en ervaringen want de situatie wordt overzien en de gevolgenworden ingeschat. Door de sociale en emotionele ontwikkeling leert hij hoe hijgepast kan reageren, mits zijn motoriek hem in staat stelt te bewegen en zijnspieren aan te sturen. Zo, dat hij kan reageren op wat hij heeft begrepen enuiting te geven aan zijn gevoelens en gedachten. Op zijn beurt gebruikt deontvangende mens nu zijn kennis en ervaringen passend bij een concept  om de boodschap over te brengen. De ontvanger wordt zender, en de zender wordt ontvanger. Er is uitwisseling van informatie,er is communicatie. Het is een kunst!

Het resultaat van gastvrijheid...

Ruim twee maanden geleden plaatste ik een oproep op de website van TEDxNijmegen na het zien van de TED-talk van Amanda Palmer en het ontvangen van een ‘invite’ voor TEDxNijmegen. Mijn oproep werd door 3 mensen opgepikt. De eerste reactie was een van een vrouw die wel gebruik wilde maken van mijn aanbod maar die later toch bij vrienden in de buurt terecht kon. De tweede reactie was van Nadia, één van de live bloggers van TEDxNijmegen. Ze wilde graag van mijn aanbod gebruik maken en evenals een collega blogger van haar. Mijn woonruimte is ook groot genoeg om die tweede gast te verwelkomen voor een nacht dus dat was geen probleem. In de weken voorafgaand aan het evenement was er contact via twitter en e-mail. We spraken af elkaar op de tweetup te ontmoeten, maar ondanks het contact van te voren was het ook nog wel een beetje spannend. Hoe zou het zijn, wat kon ik precies verwachten?

Op zaterdag maakte ik alles gereed voor de ontvangst, vol verwachting en vertrouwen op de inspirerende dagen die zouden komen met mijn gast. Helaas was met maar 1 gast, de tweede gast moest afzeggen vanwege privé omstandigheden. Op zondag 7 april 2013 mijn gast, Nadia. We maakten kennis en spraken over onze verwachtingen van de volgende dag. Naar welke talk zie je het meest uit? Over welke spreker ga je bloggen? 

Het idee ontstond om een restaurant in de buurt op te zoeken voor het diner. Nadia wilde mij op die manier bedanken voor mijn gastvrijheid. Ik had het niet verwacht en het was niet nodig geweest toch ben ik haar meer dan dankbaar voor het aanbod. We hoorden van blogger Marije dat ze bij het Indiase restaurant Indian Gate zou gaan eten samen met vrijwilliger Linda. Als inwoner van Nijmegen ken ik het restaurant en wist ik dat we daar heerlijk zouden eten. Aan tafel ontstonden onverwacht mooie gesprekken over werk, werk zoeken, passies, motivatie en het leven. Er werd gedeeld over ontroerende levensgebeurtenissen. Het heeft mij diep geraakt. 

The Crane, het lukte me op bij te blijven
en mijn eigen kraanvogel te vouwen.

Deze avond zette een aantal talks van de volgende dag in een totaal ander daglicht. Net als de gesprekken met andere bloggers en bezoekers in de pauzes, ook die zorgden ervoor dat verschillende talks meer impact hadden. Ze raakten me nog directer en appelleerden aan een hartsverlangen. Zoek naar jouw ‘waarom’ om te leven en bij te dragen aan de maatschappij en de zorg. Daarna volgt vanzelf het ‘hoe’ als je dichtbij jezelf blijft en om het kleine blijft geven.

Het hebben van een onbekende gast, het onverwachte diner met andere TEDxNijmegen-gangers, de eerlijke en open gesprekken met andere  bezoekers, de oprechte talks van KanjerGuusje, Tom Heerschop en Jan Bommerez… allen hebben ze me wederom laten ervaren dat het goed is om je open te stellen voor het onverwachte en de toekomst vol vertrouwen tegemoet te zien, Expect the unexpected. Geïnspireerd en vol vertrouwen ga ik aan de slag met mijn voornemens om het verschil te maken en bij te dragen aan de maatschappij.