Zeg niet 'het kan het niet', totdat je alles hebt gegeven om ervoor te zorgen dat het wel kan.

zondag 21 februari 2016

Gekke bekken trekken en andere dingen die we doen.

Afgelopen week werd ik geraakt door de ogenschijnlijke eenvoud waarmee een kind belangrijke leerervaringen mist. Een kind dat niet kan lopen, laat staan met speelgoed aan komt dragen, staat al met met 1-0 achter. 

Gekke bekken trekken
Bron: twitter.com #obamaandkids
Dit weekend zijn met #ObamaAndKids veel foto's gedeeld van de Amerikaanse president in contact met kinderen van 0 tot een jaar of 8. Obama blijkt allereerst een meester te zijn in het trekken van gekke bekken. Trouwens, wie niet? Doet niet elke oom of tante hetzelfde bij een pasgeboren baby'tje? We maken oogcontact, spiegelen en zeggen met een hoog stemmetje "Je vindt het leuk he!". Het zijn dergelijke gesprekjes, de geborgenheid en het fysieke contact die belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het kinderbrein. Zonder dat we er erg in hebben, stimuleren we met onze hoge stemmetjes en gekke bekken de aanleg van allerlei verbindingen in het brein. Betsy van de Grift vertelde er op woensdag 17 februari vol enthousiasme over tijdens het tweede congres Vroegsignalering van het vakblad Vroeg. In beginsel zijn veel structuren aanwezig in het brein van een pasgeboren baby, maar er ontstaan belangrijke netwerken onder invloed van de interactie met hun omgeving. 

Bron: twitter.com #obamaandkids
Troosten als ze hun hoofd stoten
Ik vind het fascinerend om erbij stil te staan dat een kind de hele dag door leert. We hoeven alleen maar aandachtig te zijn en mee te gaan in het spel van kinderen. Voorbeeld: een dreumes kruipt onder de salontafel en wil gaan zitten, maar stoot haar hoofd. De dreumes ervaart op zo'n moment een aantal begrippen: hoofd, au, pijn en onder. 

Voorlezen als we het allang zat zijn
Kinderen houden van herhaling. Een prentenboek dat wij na 10 keer al lang zat zijn, kan nog zeker 70 keer voorgelezen worden. Het verhaal is voorspelbaar en het is fijn om op schoot te zitten bij papa of mama. Vanuit die veilige omgeving leert het kind over de moedertaal; hoe is de intonatie, welke klanken gebruiken we, welke klankenreeks (gesproken woord) heeft welke betekenis?  
Later, als kinderen iets ouder zijn, helpt het voorlezen o.a. bij het verlengen van de concentratieboog. Het helpt ook bij het ontdekken dat er een begin, midden en eind in een verhaal is. 
Doen-als-of spel vormt voor kinderen tot 6-7 jaar een serieuze leerervaring, zonder dat zij dat zelf natuurlijk in de gaten hebben. Het leren gebeurt grotendeels impliciet. 

Bron: twitter.com #obamaandkids

Ik vind het fascinerend om erbij stil te staan dat een kind de hele dag door leert. We hoeven alleen maar aandachtig te zijn en mee te gaan in het spel van kinderen. Voorbeeld: een dreumes kruipt onder de salontafel en wil gaan zitten, maar stoot haar hoofd. De dreumes ervaart op zo'n moment een aantal begrippen: hoofd, au, pijn en onder. 
We hoeven alleen maar aandachtig te zijn en mee te gaan in het spel van kinderen. Samen spelen heeft een helende werking, dat werd ook verteld in een lezing over Theraplay op 17 februari.

Als een kind zelf niet speelt
Maar wat als een kind niet zelfstandig onder een tafel doorkruipt en ook niet 80 keer met hetzelfde prentenboek aan komt sjouwen? Wat als een kind niet in staat is om blokjes vast te houden, laat staan een toren te bouwen? Zij lopen het risico om onder gestimuleerd te worden en vaak stelt de omgeving (ook de professionals) verwachtingen bij. Het kind doet minder ervaringen op op allerlei gebied; met het zich verplaatsen door de ruimte, het lezen van boeken en het gebruiken van speelgoed. Als het kind de 'drive' zelf niet heeft, dan is er een kans dat we het erbij laten, ondanks dat de reden misschien voornamelijk een motorische beperking is. 

Ik hoop steeds meer mensen (ouders en professionals) zich samen verantwoordelijk zullen voelen voor het aanbieden van spel waarbij er aandacht is voor waarnemen, stoeien, onthouden, beurtwisseling en zelfs doen-alsof spel, zodat ze niet meer op 1-0 achterstand staan maar met een 1-1 gelijkstand hun kindertijd doorkomen. 





Doen-alsof: spelen dat je een superheld bent, het beïnvloed je
zelfbeeld en fantasie. Bron: twitter.com #obamaandkids