De berichten over Zwarte Zaterdag en het feit dat ik in de afgelopen week tot 4 keer toe op het verhaal over 'de barmhartige Samaritaan' werd gewezen zette me aan het denken. Zou ik een volgende keer wel stoppen en uitstappen om een gestrande reiziger op weg naar een zonnig oord te helpen? Ik hoop dat ik dan de warmte en een helpende hand zou verkiezen boven de koelte van die aangename airco. Wat doe jij? Steken we onze helpende hand uit als we nood of ongemak zien? Of gaan we er aan voorbij, zoals de priester en de leviet?
Vaak laten onze reisschema's het niet toe. We komen te laat... als we even stoppen om te helpen of in ieder geval te vragen of we iets kunnen betekenen.
Toch zijn er ook genoeg inspirerende voorbeelden van mensen die een helpende hand uitsteken en opkomen voor iemand die dat nodig heeft. Zondag 2 augustus zag ik een filmpje over een Amerikaans echtpaar met een jonge dochter met het Treacher Collins syndroom dat de helpende hand uit heeft gestoken naar een Oekraïens meisje met hetzelfde syndroom. Kijk maar:
Vorig jaar is er ook veel aandacht geweest voor Sir Nicholas Winton. In een uitzending van 60 Minutes wordt het verhaal verteld van een man die in stilte honderden kinderen redde uit Praag tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft er nooit met iemand over gesproken en is stil gebleven over het goede werk wat hij gedaan had.
Het is inspirerend om te ontdekken dat deze man jaren lang stil is gebleven over hetgeen hij gedaan heeft. Hij heeft niet met de eer gestreken "I didn't keep it secret, I just didn't talk about it".
Van de bovenstaande verhalen heb ik het volgende opnieuw geleerd:
- Gewone mensen kunnen bijzondere dingen doen.
- We hoeven niet zelf alle hulp te verschaffen aan iemand die dat nodig heeft. We kunnen ook anderen vragen om een deel van de 'last' op zich te nemen.
- Bescheidenheid is een groot goed, we hoeven niet te koop te lopen met het goede dat we doen.
Ik ga weer aan de slag na een gezegende vakantie en zal mijn best doen de geleerde lessen in de praktijk te brengen.