'Niet spreken' betekent niet altijd 'geen cognitieve mogelijkheden'.

Deze week kreeg ik een plantje met de naam 'meisjesogen'. Op het kaartje stond: "... zullen op de juiste plek en met veel liefde en geduld ook groeien en tot bloei komen." Het was een bedankje van de moeder van het meisje waarover ik in mijn vorige bericht schreef. Ik zie er naar uit om het plantje straks van juni tot september op mijn dakterras te zien bloeien en herinnert te worden aan het geduld dat zo belangrijk is als we iets tot bloei willen zien komen. We moeten verwachten dat er in de toekomst iets zal zijn, wat we nu nog niet kunnen zien. 

Iedere dag zien we ontzettend veel. Continue nemen we onze omgeving waar met onze ogen en toch blijft er zoveel onopgemerkt. We lopen voorbij aan mensen op straat en nemen genoegen met het standaard antwoord op de vraag 'hoe gaat het?' terwijl de blik van de ander verraadt dat er meer aan de hand is. Hoe vaak nemen we de tijd om iemand aan te kijken en te zien wat de ogen van de ander ons echt vertellen? Stellen we nog een vraag om erachter te komen hoe het echt gaat? En wat zou er gebeuren als we die ander een paar minuten lang in de ogen zouden kijken? Onderzoekers zeggen dat vier minuten ononderbroken oogcontact de intimiteit verhoogt. Recent is er een mooi filmpje gemaakt over de kracht van zoiets simpels als oogcontact. 

Nietsvermoedend zet ik vandaag aan het eind van de middag een film aan, The Makeover . Een film over een vrouw met politieke ambities die de uitdaging aangaat om een man van de straat klaar te stomen voor de eerstvolgende verkiezingen. Bij het horen van de namen van de vrouw, H. Higgins, haar assistent, C. Pickering, en de man, E. Doolittle, wordt me duidelijk dat het gaat om een moderne vertelling van Pygmalion en My Fair Lady. (Een van mijn favoriete films/musicals.) Dit keer daagt Colleen Hanna uit om de manier waarop de maatschappij naar iemand kijkt te veranderen door spraaklessen en onderwijs. Waar Henry Higgins Elisabeth Doolittle leerde om de /ai/ in 'the rain in Spain stays mainly in the plain' keurig uit te spreken, worstelt dit keer Elliot met de /r/ in 'I parked the car in the far part of the yard'. Uiteindelijk slaagt ook hij erin de tongbreker foutloos uit te spreken. Daarmee is hij er, net als Elisabeth, klaar voor om aan het grote publiek voorgesteld te worden als een echte heer. Hij voert een succesvolle campagne en geeft een perfecte speech op de avond van de verkiezingsuitslag. 

Hoe mooi ik de film ook vind, het zet me stil bij de inschatting die veel mensen maken; iemand die niet (goed) kan spreken heeft geen, slechts geringe of in ieder geval iets minder cognitieve mogelijkheden dan iemand die keurig spreekt. De deelnemers aan het onderzoek van Mascha Legel maken duidelijk dat deze inschatting niet altijd juist is. Ze heeft niet sprekende tieners begeleid die hun eindpresentie voor het havo-examen Nederlands geven door een zelfstandig gemonteerde film te laten zien.
Logopedisten en taal-spraakpathologen in Nederland hebben er een goed gevulde werkweek aan. We behandelen kinderen met de verwachting en dat ze uiteindelijk verder komen in de maatschappij doordat ze op (jonge leeftijd) beter leren spreken, meer woorden kennen of een passend communicatiehulpmiddel tot hun beschikking hebben. Er zal in de toekomst iets zijn, wat we nu nog niet kunnen zien. 

Bedankt voor het lezen van mijn bericht.

Wil je bij een volgende blog een melding in je inbox? 

Meld je aan door je e-mailadres achter te laten.