Stil...

Lang was het stil en schreef ik niks. Geen inspiratie? Ik weet het niet. Er is de afgelopen maanden genoeg gebeurd en ik ben door veel zaken geraakt en geïnspireerd. Communicatie is (nog steeds) overal! We praten de hele dag, whatsappen in het openbaar vervoer en laten de ander zonder enige moeite weten of we wel of niet geïnteresseerd zijn door onze non-verbale signalen. Althans de meesten van ons. Zonder er bij stil te staan en na te denken ratelen we door en genieten we van het gemak waarmee we de ander een kijkje geven in ons hoofd, in onze gedachten. Zo gemakkelijk. Een blik, een gebaar en gewoon de vragen aanhoren en dan antwoorden geven. Hoe was de dag? Wat is jou overkomen? Wat heb je gezien? Wat voelde je? Ben je nu moe? Wat zullen we eten? Eenvoudige vragen.

Gemakkelijk toch, of niet? Soms kost het moeite om iets onder woorden te brengen. Gewoon omdat je sprakeloos bent... Zo mooi was het! Of zo diep ben je geraakt! 

De afgelopen weken ben ik geraakt en het kostte me meer tijd om het onder woorden te brengen. Door wie ik ben geraakt? De kostbare kinderen die door professionals als ik als 'ernstig meervoudig gehandicapt' betiteld worden en hun lieve, dappere ouders. Ik ben sprakeloos. Zoveel moed om door te gaan, te blijven zoeken naar oplossingen en de niet te stoppen energie om te gaan voor het hoogst haalbare. En dan een moment van echt contact en de wederzijdse glimlach. Ik ben trots op hen, dat ze ondanks alle uitdagingen beiden doorzetten en positief blijven! De zorg stopt nooit, ook niet als leerkrachten en begeleiders vakantie hebben of van hun weekend genieten. En ja... Dan word ik echt stil als ik op een vrije zaterdag middag in een willekeurig restaurant zit en al die mensen zie die een schijnbaar zorgeloos leven hebben zonder de verantwoordelijkheid voor zo'n kostbaar en bijzonder kind. Zorgen? Ja dat ze nog eventjes in de zon kunnen zitten... om aldaar bij te praten met een goede vriend, vriendin of hun partner. Vandaag maakte het me zelfs een beetje boos.Ik kan het hen natuurlijk niet kwalijk nemen... Zij hoeven niet zo ontzettend hun best te doen om de ander te verstaan en die ander een kijkje in hun eigen gedachten te geven. Soms zou ik het anderen alleen ook zo gunnen, dat zij met hun dierbaren zo gemakkelijk van gedachten kunnen wisselen. 

Wie? 

De dapperste ouders. Ze verlangen er zo naar... En ik met hen. Na dit zonnige weekend ga ik weer vol overgave aan de slag, net als vele andere logopedisten. Communicatie is alles!