Open je ogen voor mij, loop je geluk niet voorbij.

Vorige week heb ik enerzijds genoten van de mogelijkheden die techniek ons bieden en anderzijds heb ik de kracht van persoonlijke face-to-face ontmoeting weer mogen ervaren. Doordat 5 mei een feestdag was, kon ik zomaar op dinsdagmiddag bij een vriendin op bezoek en 's avonds heb ik na bijna 5 maanden bijgepraat met een vriend die al net zo'n volle agenda heeft als ik. We houden elkaar op de hoogte via whatsapp en bellen zo af en toe, maar er gaat niks boven samen genieten van een maaltijd. We hebben veel besproken, ook die dingen die we hadden opgespaard tot het moment dat we weer recht in de ogen konden kijken. Het was goed! Wachten jullie nog wel eens met iemand ergens van op de hoogte brengen totdat je die ander in de ogen kijkt? Nemen we nog tijd voor die vorm van intimiteit? Open je ogen, loop je geluk niet voorbij. 

Vakantiefoto uit 2012, Ameland.

Deze gesprekken zetten me aan het denken. Ik heb de mogelijkheid om te kiezen dingen (nog) niet te zeggen of te delen, maar er zijn ook mensen die graag iets zouden zeggen maar ze hebben de mogelijkheid niet. Ik kan mijn verhaal onthouden en het op een later tijdstip oproepen en alsnog vertellen. Regelmatig maak ik daarbij gebruik van de foto's en filmpjes op mijn smartphone, "Kijk, dit gebeurde er!". De verbazing, het medeleven of de lach op het gezicht van die ander is zo waardevol! 

Hoe moet het zijn als je van alles wilt vertellen, maar je daar de mogelijkheid niet voor hebt? Ik denk bijvoorbeeld aan de ghost boy over wie een tijdje geleden alle social media berichtten. Martin Pistorius was van zijn 12e tot 26e levensjaar niet in staat om te communiceren en de artsen vertelden zijn familie dat hij nog slechts het begrip van een 12 maanden oude baby had. Al die tijd zat deze puber en later jongvolwassene opgesloten in zijn lichaam. Hij was van allerlei zaken getuige, maar kon er niemand over vertellen. Men praatte over zijn hoofd over hem, bejegende hem zonder respect en liet hem uren achtereen naar programma's als de Teletubbies kijken. Uiteindelijk slaagde hij erin om zijn lichaam toch weer in beweging te brengen en te communiceren met zijn omgeving. Hij heeft een boek geschreven over alles wat er in die 14 jaar gebeurt is. Alles heeft hij onthouden en het uiteindelijk zelfs kunnen opschrijven. Het eerste hoofdstuk kun je hier al lezen. Raakt het jou ook? 
Het maakt me benieuwd naar wat er in het hoofd van veel niet sprekende kinderen omgaat. In het bijzonder denk ik aan Polly die me vorige week verraste. Op donderdag had ik het voorrecht om via Skype mee te kijken met een behandelsessie van dit blonde Zweedse engeltje. Polly verraste me door alle letters van haar naam te selecteren toen het alfabet werd opgeknipt in groepjes van steeds 4 tot 6 letters. Na de vraag "Hebben we een van deze letters nodig?" en het opnoemen van de klanken keek Polly naar het symbool voor 'ja' of 'nee'. Vervolgens liep ze samen met haar therapeut het rijtje langs en selecteerde de juiste letters. Niets bijzonders voor een meisje van bijna 6, maar ik had het niet verwacht aangezien ze het Rett syndroom heeft en ze pas korte tijd spelend met letters bezig is. Bovendien ken ik in Nederland nog weinig voorbeelden van Rett meisjes die op die manier hun naam kunnen spellen, omdat er in de meeste gevallen helemaal geen aandacht besteed wordt (beginnende) geletterdheid. Polly is natuurlijk maar 1 meisje en ik weet dat er veel verschillen bestaan tussen meisjes met hetzelfde syndroom... maar toch: Ik stel mijn verwachtingen opnieuw bij en denk in mogelijkheden. Wat ga ik deze week zien, ondanks het feit dat ik het niet verwachtte? Ik open mijn ogen. 

Hoor jij ook al iemand zeggen: 'Open je ogen voor mij'? 
Loop je geluk niet voorbij en kijk om je heen. 

Open je ogen voor mij - Blof