Zeg niet 'het kan het niet', totdat je alles hebt gegeven om ervoor te zorgen dat het wel kan.

woensdag 1 mei 2013

"Dans is een taal"

“Dans is een taal, en als je die wilt gebruiken ‘m leren spreken”, dat zei jurylid Ish Ait Hamou van So You Think You Can Dance Next Generation afgelopen zondag. De deelnemertjes dansen omdat ze er plezier aan beleven, en om zichzelf te kunnen uiten. Ze werken zich in het zweet voor een bootcamp-ticket. Tijdens dat bootcamp leren ze nog beter dansen, die ‘taal’ nog beter onder de knie te krijgen. Ze leren nieuwe moves en nieuwe dansstijlen, nieuwe ‘woorden’ en manieren om er nieuwe ‘zinnen’ van te maken.

Een van de kinderen in de uitzending van zondag 28 april is een jongen van 9 jaar, een hiphopper die een top auditie geeft.  Jurylid Jan Kooiman geeft hem direct het ticket en een mooi compliment: “Je laat dansen eruit zien alsof het heel gemakkelijk is, en iedereen het kan”. He leek hem inderdaad geen enkele moeite te kosten, wat een talent. Hij krijgt een knuffeltje toegeworpen. Op de gang geeft hij de rode knuffel aan zijn zusje die in een rolstoel zit vanwege een motorische beperking. Het jongentje vertelt dat ze soms samen dansen. Wow! Ze beleven vast veel plezier aan het samen dansen, ondanks de rolstoel. Dat zou ik zo graag willen zien, kinderen met een beperking die ook genieten van muziek en dans. En dan niet alleen door ernaar te kijken, vooral door het zelf te doen en zo nieuwe ervaringen op te doen. Zeker als ze het ook nog samen met vriendjes en vriendinnetjes kunnen doen. De NSGK wil graag de deelname van kinderen met een beperking in de maatschappij bevorderen, onder andere door samen te spelen.

De kinderen die deelnemen aan het programma gaan uit zichzelf dansen en hebben misschien zelfs wel moeite met stilzitten. “Wat vind je het leukst aan dansen?” vraagt een van de juryleden. “Dat je je gevoel er in kunt stoppen” verwoord een jonge danser hun motivatie. Als de kinderen dansen geven zij zichzelf. Ze geven uiting aan hun emoties. Juryvoorzitter Dan Karaty bevestigt nogmaals het voordeel van dansen. “Je zult het levenslang kunnen gebruiken als uitlaatklep. Het is geweldig om naar jou te kijken”. Werkt het ook de andere kant op? Kunnen we dans gebruiken om kinderen te helpen emoties te ervaren en taal te leren. Zouden zij immers niet ook plezier beleven aan dansen? Ik vermoed van wel. Zouden zij emoties kunnen ervaren doordat zij dansen, al dan niet met begeleiding? Zouden zij door te dansen juist met gevoelens kennis kunnen maken? 

Eigen ervaringen zijn belangrijk voor de taalontwikkeling. Ervaringen vanuit het eigen lichaam zorgen voor het verdiepen van de inhoud van taal, want wat betekent een dergelijk abstract begrip als ‘blij’ precies? Wat hoort daarbij en hoe voelt het precies in je lichaam? Ritme, voorspelbaarheid, herhaling en beweging beïnvloeden allen het bewustzijn. Door toegenomen bewustzijn zijn zij ook beter in staat om hun aandacht te richten en te leren van wat zij waarnemen. In dans en gezamenlijke (eventueel begeleide) beweging kunnen volgens mij allerlei onderwerpen worden aangeboden om er van te leren. Taal leren door te dansen, wordt dat mogelijk in de toekomst? Ik hoop het van harte! Het is iets waar ik al langer over nadenk, of er een brug geslagen kan worden. Afgelopen zondagavond kreeg ik er ineens weer nieuwe motivatie voor. Wie wil er meedoen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat je reactie achter of stel een vraag. Ik zal mijn best doen om te antwoorden.